afgelopen dagen
Door: Webmaster
22 November 2006 | Nepal, Kathmandu
Hey lieve lezers,
We sinds een paar dagen maar met sporten begonnen, elke ochtend voordat we moeten beginnen gaan we hardlopen. Het vroege opstaan is nog wel moeilijk en de spierpijn is ook aanwezig, maar we gaan door. We willen allemaal afvallen en mooi slank weer in Nederland terug komen (en het er vervolgens met de feestdagen weer allemaal aan eten).
In het ziekenhuis is het nog steeds wel wennen, alles wat bij ons onder lokale verdoving gaat doen ze hier gewoon zonder verdoving, zelfs bij kinderen! De kinderen zijn ook zo lief en huilen bijna nooit, misschien komt dit ook doordat de ouders hier veel strenger zijn en ook de kinderen slaan (soms met een stok). Van de week was er een meisje van 7 jaar op de poli (een heel mooi meisje) die een stok in haar ogen had gekregen. Ze was hierdoor blind geworden en er zat een scheur in het hoornvlies. De arts stelde voor om haar te opereren, ze zou na de operatie nog steeds blind zijn maar dan kon ze wel haar oog behouden. Die operatie kost hier ongeveer 45 Euro en de ouders moesten kijken of ze het geld bij elkaar konden krijgen en of ze het er voor over hadden. Als het meisje niet geopereerd zou worden zou ze haar oog kwijt raken en de rest van haar leven met een ‘gat’ lopen. Uiteindelijk hebben de ouders toch besloten om haar te laten opereren. Dit is echt iets wat wij ons niet voor kunnen stellen maar hier is het aan de orde van de dag. Mensen hebben ook geen verzekering en moeten alles zelf betalen, het ziekenhuis heeft wel een soort van potje voor levensbedreigende gevallen. Verder merk je ook dat de vrouwen ondergeschikt zijn aan de mannen, de arts richt zich altijd tot de man ook als de vrouw de patiënt is. De mannen nemen ook de beslissing over de behandeling. Dit is wel even wennen!
Ook gaan de ‘kleine’ operaties hier heel anders, we hebben gister een operatie aan verstopping van de traanbuis gezien. Ze vatten het steriel werken hier anders op dan wij, als ze hun handen hebben gewassen zijn deze steriel volgens hun. Ook staan de ramen op de operatiekamer gewoon open, zonder hor ervoor, dus er komen gewoon allerlei insecten binnen. De operatie ging onder lokale verdoving en behoorlijk ruig aan toe, ze moesten een stuk bot weghalen om een doorgang te creëren van de ogen naar de neus. Af en toe begon de vrouw ook te schreeuwen van de pijn, echt vreselijk! Verder hadden ze ook geen afzuiger voor het bloed, maar deden dit gewoon met watjes en af en toe hechten ze ook een stukje van het watje mee. Uiteindelijk waren ze klaar, dachten ze, maar ze waren een stukje vergeten te hechten. De arts had zijn operatie kleding en handschoenen al uit, dus dan maar hechten zonder handschoenen! Zijn vingers zaten helemaal onder het bloed!
Vandaag kwamen we bij het ziekenhuis en overal voor de deur lagen patiënten, dit is normaal ook wel zo maar niet zo veel. In het ziekenhuis was geen arts te bekennen en ook waren alle poli’s dicht. Later kregen we te horen dat dit kwam omdat de Maoïsten (opstandelingen tegen het koninkrijk, ze hebben veel macht in Nepal en iedereen is bang voor ze) gister een vredesovereenkomst hebben gesloten met de regering en is er hier een vrije dag. Wel erg om te zien dat er veel patiënten die ik weet niet hoeveel dagen hebben gelopen/gereisd om hier naar toe te komen en dan komen ze voor een dicht ziekenhuis te staan…de meeste blijven hier dan gewoon op straat slapen en wachten tot morgen. Maar een vredesovereenkomst is natuurlijk wel heel goed nieuws en wij kunnen dan lekker wat anders gaan doen!
Kus
We sinds een paar dagen maar met sporten begonnen, elke ochtend voordat we moeten beginnen gaan we hardlopen. Het vroege opstaan is nog wel moeilijk en de spierpijn is ook aanwezig, maar we gaan door. We willen allemaal afvallen en mooi slank weer in Nederland terug komen (en het er vervolgens met de feestdagen weer allemaal aan eten).
In het ziekenhuis is het nog steeds wel wennen, alles wat bij ons onder lokale verdoving gaat doen ze hier gewoon zonder verdoving, zelfs bij kinderen! De kinderen zijn ook zo lief en huilen bijna nooit, misschien komt dit ook doordat de ouders hier veel strenger zijn en ook de kinderen slaan (soms met een stok). Van de week was er een meisje van 7 jaar op de poli (een heel mooi meisje) die een stok in haar ogen had gekregen. Ze was hierdoor blind geworden en er zat een scheur in het hoornvlies. De arts stelde voor om haar te opereren, ze zou na de operatie nog steeds blind zijn maar dan kon ze wel haar oog behouden. Die operatie kost hier ongeveer 45 Euro en de ouders moesten kijken of ze het geld bij elkaar konden krijgen en of ze het er voor over hadden. Als het meisje niet geopereerd zou worden zou ze haar oog kwijt raken en de rest van haar leven met een ‘gat’ lopen. Uiteindelijk hebben de ouders toch besloten om haar te laten opereren. Dit is echt iets wat wij ons niet voor kunnen stellen maar hier is het aan de orde van de dag. Mensen hebben ook geen verzekering en moeten alles zelf betalen, het ziekenhuis heeft wel een soort van potje voor levensbedreigende gevallen. Verder merk je ook dat de vrouwen ondergeschikt zijn aan de mannen, de arts richt zich altijd tot de man ook als de vrouw de patiënt is. De mannen nemen ook de beslissing over de behandeling. Dit is wel even wennen!
Ook gaan de ‘kleine’ operaties hier heel anders, we hebben gister een operatie aan verstopping van de traanbuis gezien. Ze vatten het steriel werken hier anders op dan wij, als ze hun handen hebben gewassen zijn deze steriel volgens hun. Ook staan de ramen op de operatiekamer gewoon open, zonder hor ervoor, dus er komen gewoon allerlei insecten binnen. De operatie ging onder lokale verdoving en behoorlijk ruig aan toe, ze moesten een stuk bot weghalen om een doorgang te creëren van de ogen naar de neus. Af en toe begon de vrouw ook te schreeuwen van de pijn, echt vreselijk! Verder hadden ze ook geen afzuiger voor het bloed, maar deden dit gewoon met watjes en af en toe hechten ze ook een stukje van het watje mee. Uiteindelijk waren ze klaar, dachten ze, maar ze waren een stukje vergeten te hechten. De arts had zijn operatie kleding en handschoenen al uit, dus dan maar hechten zonder handschoenen! Zijn vingers zaten helemaal onder het bloed!
Vandaag kwamen we bij het ziekenhuis en overal voor de deur lagen patiënten, dit is normaal ook wel zo maar niet zo veel. In het ziekenhuis was geen arts te bekennen en ook waren alle poli’s dicht. Later kregen we te horen dat dit kwam omdat de Maoïsten (opstandelingen tegen het koninkrijk, ze hebben veel macht in Nepal en iedereen is bang voor ze) gister een vredesovereenkomst hebben gesloten met de regering en is er hier een vrije dag. Wel erg om te zien dat er veel patiënten die ik weet niet hoeveel dagen hebben gelopen/gereisd om hier naar toe te komen en dan komen ze voor een dicht ziekenhuis te staan…de meeste blijven hier dan gewoon op straat slapen en wachten tot morgen. Maar een vredesovereenkomst is natuurlijk wel heel goed nieuws en wij kunnen dan lekker wat anders gaan doen!
Kus
-
22 November 2006 - 08:43
Inna:
Wat zijn het voor horror verhalen, ik word er helemaal misselijk van! -
22 November 2006 - 09:34
Dag:
blegh getverdemme Martine! wat lijkt me dat verschrikkelijk! Zoals Inna schreef, ik word er misselijk van! -
22 November 2006 - 11:32
Relana:
Boh, echt vraselijk hoe het daar aan toe gaat als ik dit verhaal lees , hiervoor moet je toch echt sterk in je schoenen staan!
Ik kijk alweer uit naar je volgende bericht.
Groetjes Relana -
22 November 2006 - 14:58
Rutger:
lijkt wel halloween... -
22 November 2006 - 15:22
Robert:
sjezus, niet normaal idd. wat hebben wij het toch goed hier!
Ik ben druk aan het solliciteren: heb al 2 gesprekken binnenkort bij consultancy bedrijven!
Gr.
Robert -
22 November 2006 - 18:04
Vera En Huub:
nou Martine , dat zijn afschuwlijke verhalen
dan kunnen zij toch zeuren over pietlulligheden en we hebben het zo goed
Huub, Vera en Elien Scheepers -
22 November 2006 - 18:08
Gemmy En Jos:
je kunt het bijna niet voorstellen, jos is ook aan zijn ogen geopereerd, wat een geluk, dat wij daar niet wonen. Nog veel sterkte de komende weken, Martine. Wij lezen al je berichten, erg interessant. -
22 November 2006 - 19:01
Audrey:
Gosh dat is wel schrikken deze verhalen. Is dat niet moeilijk voor je??? Ik denk dat ik constant met n brok in mn keel zou rondlopen.. Succes!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
